La vida es una cajita llena de botones

  Foto de Mónica Lalanda
A medida que vamos dejando pasar años nos damos cuenta de lo poco que sabemos de la vida. A penas nos enteramos de algo cuando enfermedades, accidentes o desgracias se nos cruzan en el camino obligándonos a detener el paso. No lo llevamos bien, acostumbrados a correr no nos gusta que paren nuestro ritmo. Pero la vida nos para, vaya si nos para.
Una amiga escribió sus vivencias al recoger el piso de su madre tras su muerte. Una fotografía de los botones que fue guardando a lo largo del tiempo me impactó. Tenía un mensaje claro para mí, seguramente para todos. Es un relato vital que no precisa palabras. Los botones son las notas de una partitura que nos transporta a músicas antiguas, de otras épocas. En mi juventud había también botones. Cuando encontraba uno en el suelo se lo llevaba a mi madre que se ponía contenta, "dan suerte" me decía, también en casa había una cajita llena. Por eso no pude evitar sonreír cuando vi la gran fortuna de mi amiga, su caja contenía un tesoro extraordinario, una herencia digna y fabulosa que no se agotará jamás.
No es del todo verdad que estemos en crisis, si acaso es nuestra forma de mirar el mundo la que lo está. ¿Qué vale el dinero comparado con la vida? para poder responder se precisa abrir los ojos de otra forma, como miran los niños capaces de distinguir dragones en las nubes o castillos en el mar. Me gustaría ser capaz de retomar esa visión que no da credibilidad a la ceniza macilenta de bancos o políticos mediocres y sí la otorga a la luz de la mañana o a la risa imparable.
Cuando conseguimos rescatar una palabra de ternura o somos capaces de pescar una idea que rápido compartimos caminamos hacia esa visión de la que tal vez emerja una nueva humanidad.
Agradezco de verdad a Mónica Lalanda que sea capaz de compartir, inspirar a los demás y ser una persona íntegra. En los tiempos que corren personas como ella son faros que alumbran en la noche.
زندگی یک جعبه پر از دکمه است
همانطور که ما اجازه سال ما متوجه چقدر ما از زندگی می دانند به محض این که ما می شنویم چیزی معافیت های جدی به محیط شخصی خود را در فرم از بیماری، حوادث و یا اتفاقات ناگوار است که ما در راه گرفتن، ما را مجبور به توقف جریان من ندارند، مورد استفاده برای اجرای، ما را دوست ندارند برای جلوگیری از سرعت ما اما زندگی برای ما، اگر ما به
یکی از دوستان من تجربیات خود را در جمع آوری آپارتمان مادرش پس از مرگ او به اشتراک گذاشته عکس از دکمه های امنیت شد در طول زمان به من زده یک پیام روشن برای من بود، قطعا برای همه است. این یک داستان بسیار مهم است که به این کلمات نیاز نمی باشد دکمه یادداشت از نمره که ما را به موسیقی کهن از گذشته حمل و نقل می باشد. در جوانی من بود دکمه وجود دارد. هنگامی که او در بر داشت یکی در طبقه چیزی است که در زمان مادر من برای قرار دادن خوشحال "را شانس" او به من گفت بنابراین من نمی تواند کمک کند اما لبخند وقتی که من ثروت زیادی از دوستان من دیدم، جعبه موجود گنج فوق العاده، ارث شایسته و افسانه است که هیچگاه تمام نخواهد شد
این درست نیست که ما در بحران هستند، چه ارزش پول است در مقایسه با زندگی؟ اما آن را به باز کردن چشم از نوع دیگری، مثل تماشای کودکان قادر به تشخیص اژدها قلعه در ابرها و یا در دریا ضروری است. من قادر به ادامه این دیدگاه اختصاص اعتبار به میز یا خاکستری خاکستر سیاستمداران متوسط ​​و اگر کمک های مالی نور صبح یا خنده غیر قابل توقف نمی دهد.
هنگامی که ما رو برای نجات یک کلمه از حساسیت به لمس یا ماهی می توانند برای به اشتراک گذاشتن ایده ای است که به سرعت به سمت این دیدگاه است که ممکن است یک انسانیت جدید ظهور راه می رفت.
(ترجمه خودکار، متاسفم برای اشتباهات)