Fragmento de "As terapias da doutora Ledicia" de Raquel Castro

" DOUTORA: Continúe vostede, señora.   VELLA: A verdade é que sinto que hoi alguén roubándome as palabras e substituíndoas por outras novas, alleas. (Mira de esguello para o Home do Saco)   MARÍA DOS MELES: Ás veces, a min, tamén me pasa o mesmo.   MARÍA CASTAÑA: E sentes coma se a lingua se che volvese de trapo de non usala.   MARÍA SILVEIRA: Non hai tempo para falar, miñas amigas! Agora as palabras escríbense en WhatsApp.   VELLA: Eu son vella, mais aínda teño moitas cousas que dicir, porén semella que ninguén me quere escoitar.   DOUTORA: Non diga  iso, señora, nós estámola escoitando. Quizais debería vostede quitar esa roupa que leva e amosarse máis nova, máis leda.   CAROLINA: Doutora, non pretenderá converter a consulta nun salón de estética?   DOUTORA: A nosa imaxe ten moito que ver con como nos sentimos. (Vai onda a VELLA) Fóra este mantelo, fóra este pano, enderéiteme o lombo e...unha nova imaxe!   VELLA: Xa me sinto mellor, como máis lixeira!   DOUTORA: Xa verá como todo o mundo vai querer falarlle e vai querer escoitala. Isto merece unha gargallada, unha aperta e un cantar!
Todos rin, van onda a vella, apértana e bailan cantando."