Celebrada na cervexaría Passepartout Beerhouse, no coruñento Paseo das Pontes, contou con Xosé Duncan, o autor, e con Tomás González Ahola, editor e responsábel da Editorial Contos Estraños, na mesa; e cunha nutrida presenza de público, no que andaban mesturados outros membros da Xeración Estraña.
Moitas foron as cuestións das que se falaron e que compre salientar, mais comezaremos polo propio libro, que era o grande protagonista da noite:
"O solpor dos deuses" conta novamente cos deseños de José María Picón na capa e de José Ángel Ares nas ilustracións interiores (dez, se contei ben).
Xosé Duncan, coas súas criaturas [fonte: blogue do autor]
O primeiro que chama a atención é, lóxicamente, a cuberta. Desta vez, José María Picón escolleu unha cor azul escura que aliña co ton esmorecente do libro, e amosa unha lúa de metal (que terá presenza no texto) a eclipsar unha luz, que ben pode ser a do Sol. É dicir, unha imaxe ateigada de simbolismo e fortemente vencellada ao título e á trama da novela.
A triloxía completa.
Ben saberedes que tanto "A revolta dos mestres" como "A porta de Annwn" posuían un corvo na cuberta. Para manter o ton de Ficción Científica aberto pola lúa de metal e o aspecto cósmico, en "O solpor dos deuses" o paxaro muda pola constelación do Corvo (ou Corvus, para os puristas da astronomía).
Este terceiro e derradeiro volume da saga ten un total de duascentas cincuenta e tres páxinas, co cal as tres partes fican cunha extensión semellante (se ben "A porta de Annwn" é o máis groso por conter a novela curta "A nena de prata").
A calidade do exemplar é a que nos ten malacostumados Contos Estraños: capas en papel estucado, refornecidas e plastificadas con semibrilo, e tripas en papel groso, maquetación cómoda e con marxes amplas, das que colle o matapiollos sen tapar o texto.
Xosé Duncan e Tomás González Ahola
E xa toca falar da trama e dos aspectos literarios propiamente. "O solpor dos deuses" escomeza sete anos despois de "A porta de Annwn", e nel Xosé Duncan deixará pechados todos os fíos argumentais aberto até o de agora. Entroutros, o feito de que Bran rematase no noso mundo e na nosa época. Este libro pecha, pois, o círculo aberto polos relatos do autor nos números 0 e 1 da revista "Contos Estraños" ("O ollo do corvo" e "As bágoas de Beixón"), e a devandita novela "A nena de prata". Co cal, os leitores habemos de ter saudades tamén de O Solla, o vello mariñeiro de Taragoña ao que Bran acompaña como escolta mefistofélica.
O título escollido é revelador dabondo do que vai ocorrer neste terceira novela: O solpor dos deuses traenos ben axiña reminiscencias do Ragnarök da mitoloxía escandinava, e implica tanto uns feitos dramáticos e ominosos coma un aquel de historia crepuscular, de mundo esmorecente e de destino inexorábel. En palabras do autor, se "A revolta dos mestres" foi a parte da acción e da aventura, e "A porta de Annwn" foi a parte máis reflexiva, a que se detivo máis en desenvolver todo o universo das Crónicas, "O solpor dos deuses" será a parte máis épica e tráxica das tres.
O administrador do KindleGarten, á esquerda, tirando unha foto que
despois non vai usar para facer esta entrada [fonte: blogue do autor]
Non é adiantar datos cruciais afirmar que morrerán personaxes, nunha saga na que iso é cotiá, e na que o mesmo Bran (que pese darlle nome á triloxía non é tanto actor principal como cronista dos acontecementos) morría na primeira entrega.
Haberá, abofé, cambios nos papeis de varios personaxes principais. Eidlynn, que comezou a triloxía como simple mociña, pasará a ter un peso importante para o seu pobo, o Picto. O mestre reloxeiro, namentres, perderá aínda máis a súa humanidade; e habemos saber qué ocorre con Nash e a súa dorosa metamorfose en dragón.
Salientar tamén que Duncan adicou un punto aparte para falar de Elawei, pois este volume explicará qué ten de especial a montaña máxica e a cidadela que agocha, para que todos os feitos principais da Terra de Alba acontezan nela.
Lapela interior do libro. A garrafa está somentes para a relación de escala.
E chegada a rolda de preguntas, a presentación derivou nun coloquio no que se comezou falando do libro e rematouse analizando a situación actual da literatura fantástica galega, o eterno estigma da Fantasía como xénero menor fronte á "literatura de verdade", o papel da crítica, a alongada sombra das dúas xigantes do sector editorial da Galiza, ou o feito, no que moitos non tiñamos reparado, de que "As Crónicas de Bran" é a primeira triloxía de Fantasía heroica escrita en galego publicada íntegramente.
Por outra banda, escritor e máis editor amosaron unha grande cautela á hora de falar dunha xeración literaria, pois achan que, malia o pulo e a boa saúde que ten a Fantasía galega nestes intres, á morea de autores e autoras que orbitan en torno á Contos Estraños, á notábel conciencia de colectivo que posúen os devanditos autores, e o papel da revista Contos Estraños coma cerne e vencello de todos eles, aínda é cedo para batizar esa Xeración Estraña que moitos vemos xa herdeira daqueles míticos Círculos de Lovecraft e de John W. Campell.
Porén, todos chegamos á conclusión de que estamos ante a primeira vez na que na Galiza escrébese e publícase Fantasía de xeito estructurado, continuado e intensivo, e que nunca tanta Fantasía tivemos como nestes tempos nos que vimos de pechar "As Crónicas de Bran", nos que "O morador da fenda" xa vai camiño da terceira entrega e nos que "O mundo secreto de Basilius Hoffman" acadou o seu ecuador e mesmo ven de exportar o seu primeiro libro á lingua castelá.
E, no fundo, ficamos cunha mestura de ledicia, por ter xa connosco o agardado terceiro e derradeiro volume desta saga de Fantasía heroica, e de tristura por chegar á fin dunha historia e dun mundo literario que rematan con este "O solpor dos deuses" que chegou canda nós hai tres anos e que pecha un ciclo á vez que marca un fito na literatura galega.
Pola miña banda, lembrarvos que a vindeira semana publicarei a recensión, e que hei contar máis polo míúdo todo o que contén. Lémonos!
Puzzle Bobble
Karate Blazers
Puzzle De Bloques
Magical Cat Adventure