Colmena
Descubro
esta historia basada en hechos reales gracias a la programación de
La2 (disponible en rtveplay).
El
cine nos acerca a historias que no vamos a encontrar en los libros de
texto. Algunas nos pillan “lejos”, no son merecedoras de ocupar
espacio en los medios de comunicación, más allá de lo anecdótico.
Un
grupo de mujeres, que además de vivir a la espera de noticias de sus
maridos desaparecidos, luchan contra quienes marcan el camino a
seguir. Ellas estarían mejor en casa, su lugar. Violencia física,
sexual. Miedo.
Poco
a poco se van uniendo. Un grupo de mujeres valientes.
Entre
tanto fanatismo masculino y mentes obtusas, sobresale el personaje
del suegro, con sus contradicciones, su pánico, su bondad, su manera
de ayudar. Dos momentos a destacar: el cambio de parecer ante el
análisis de sangre para identificar gracias al ADN los restos de su
hijo, y la reconstrucción del retrato del padre y conversación con
su nieta, mientras la nuera permanece atenta tras la puerta, sin que
ellos sean conscientes de su presencia.
Durísima.
Necesaria. Magnífica la actriz protagonista.
Sinopsis:
En un pueblo de Kosovo, las
familias luchan para llegar a final de mes, ansiosas por recibir
noticias de los maridos, padres e hijos que fueron a la guerra.
Cuando las abejas de Fahrije dejan de producir miel, decide sacarse
el carnet de conducir y se aventura a la ciudad para vender ajvar
casero en una tienda de comestibles local. Su ingenuidad y ambición
ponen a prueba a los habitantes de un pueblo conservador por
naturaleza en el que siguen vigentes las nociones patriarcales y
tradicionales de la sociedad. Para poder sobrevivir tiene que superar
los insultos y los ataques físicos que tratan de impedir por todos
los medios que la mujer pueda valerse por sí misma.
Título
original: Hive. Dirección y guion: Blerta Basholli. Reparto: Yllka
Gashi, Qun Lajçi. Música Julien Painot. Fotografía Alex Bloom.
Kosovo 2021, 84 min.
Tras
do ceo
Manuel
Rivas
Club
de Lectura del Ateneo Atlántico.
Intercambio
de impresiones: miércoles 5 de febrero.
Grupo
de unas 18 personas.
Llego
con mucha curiosidad a esta novela. Su autor me acompaña desde hace
décadas. Lo admiro por su forma de narrar, de jugar con el lenguaje.
En
el blog hay varias reseñas, una pequeña muestra de mi recorrido.
Entre paréntesis el año de lectura.
Los
libros arden mal (2009)
Todo
es silencio (2011)
Las
voces bajas (2013)
Ella,
maldita alma (Relatos, 2016)
El
último día de Terranova (2016)
La niña lectora (cuento infantil, 2024).
Empieza
con una escena de caza. Es un tema que saca el monstruo que llevo
dentro. En otras circunstancias podría ser un motivo de abandono del
libro. Si a eso añadimos los denominados “clubs de alterne”
(trata de mujeres y prostitución), me revuelvo furiosa.
No
me ha convencido. Se posiciona en estereotipos y etiquetas extremas,
sin matices. Aborda demasiado y a la vez no llega a lo profundo. La
estructura confunde.
Algunos
detalles brillantes. Algunos personajes extravagantes que reconozco y
disfruto.
Es
curioso, me ha gustado mucho más lo que el autor comenta sobre la
historia que el texto en sí.
Encuentro
con Manuel Rivas
Publicado
en gallego y en castellano. Leído en gallego.
Fragmentos
seleccionados
O
Outro sempre dicía que había dous silencios. O silencio amigo e o
silencio mudo. O silencio deixara de ser amigo.
Unha
cousa é ser pobres e outra pobriños.
Maimai
case sempre tiña as mans molladas. Era anfibia. Sempre a carón da
billa.
Fretei
no Chisme.
Eu
penso que para el, para Estanis, era coma un can. Queríame coma un
can. E eu facía de can. E mais do que podes esperar de moita xente.
Co
padriño exercitei moito a escoita. Foi co quen aprendeu a asubiar
Chelo. Dende pequeno, aprendeume o canto de todos os paxaros, a
linguaxe dos zumidos, as voces dos animais.
Os
animáis, penso, non teñen os humanos en moita consideración. Agás
os que temos encadeados e cativos, polas boas ou polas malas, andan
sempre a fuxir de nós.
Contando
as pingas de choiva sobre a maceira.
Sinopse:
Unha cuadrilla de cazadores, urbanos e con relacións de amizade e
negocios, participa nunha batida na que o obxectivo é «O
Solitario», un lendario porco bravo, considerado moi perigoso, a
quen se lle atribúe unha morte e ataques a participantes noutras
cazarías. No escenario agreste da batida, dúas mulleres
sendeiristas afrontan una situación de risco e os cazadores acoden
na súa axuda. Despois, o que comeza sendo unha conversa informativa
e amábel vai ir derivando nunha tensa discusión, sobre a caza e
outros asuntos da vida, até chegar a un punto de violencia verbal.
As mulleres, nai e filla, abraiadas pola situación, deciden fuxir.
Dombodán, o máis novo da cuadrilla e o único que é natural de
Tras do Ceo, o territorio onde transcorre a historia, vai narrando os
feitos que se suceden nunha xornada trepidante. E faino cunha ollada
propia, que perturba e engaiola a un tempo, levándonos da comedia ao
inferno. A nova obra de Manuel Rivas é unha novela negra radical,
salvaxe, sen edulcorantes, e que forma parte dun proxecto literario
que ten por fondo a caza do home polo home e a depredación social e
natural.
Edicións
Xerais, 2024. Número de páxinas: 216. Tempo de lectura: 5h 5m.
La
escuela de vida
Blandita,
con bellos paisajes, con una excelente fotografía. Previsible (a
veces esto es un gran defecto). Se deja ver. Buenas interpretaciones.
Prescindible.
Sinopsis:
París, 1927. Paul, un niño
que vive en un orfanato de un barrio obrero de París, es adoptado
por Celestine, una criada de un conde, y su marido, el guardabosques,
que trabajan en una gran finca en Sologne. Acostumbrado a la vida en
la ciudad, el chico llega a un mundo misterioso e inquietante, una
región salvaje con un inmenso bosque, estanques y cultivos. Todo
pertenece al conde de La Fresnaye, un viudo taciturno que vive en su
mansión. En los bosques del conde hay varios pescadores y cazadores
furtivos, como Totoche, el más escurridizo de todos. Cuando Paul
conoce a Totoche, éste le enseñará todos los secretos del bosque.
Título
original L'école buissonnièreaka. Dirección Nicolas Vanier. Guion
Jérôme Tonnerre, Nicolas Vanier. Reparto: Jean Scandel, François
Cluzet. Fotografía Eric Guichard. Francia 2017, 111 min.