Hoxe é o día das Letras Galegas. Un día que, en teoría, serve para amosar a normalidade, ou para intentalo. É un día no que, ano tras ano, se escolle a un escritor galego e se lle fai unha homenaxe (este ano tocoulle a Luís Pereiro).
Moita é a xente que, a día de hoxe, segue coa idea do “Habla castellano, no seas paleto”. Moitos mozos sinten vergoña de falar a lingüa dos seus pais, dos seus avós, da súa historia. Unha lingua que foi sinónimo de cultura pero que foi pisoteada e desprestixiada por uns e por outros, mentres os galegos, co noso “as cousas son así” calabamos e non loitabamos polo noso.
Vergoña sinto eu, ainda que non me considere galego falante ó 100% (estoulle a por remedio, que quede claro) desas parvas persoas que protestan cando, nas clases de galego, se lles manda falar nun idioma que representa e é parte da nosa cultura, da nosa máis forte e arraigada tradición (ainda que, por motivos políticos, estea fortemente castelanizada).
As nosas verbas únicas, a nosas tradicións sin igual, as nosas costumes máis cotiás (que non valoramos ata que as deixamos de ver por marchar ó exterior), son as que nos definen como pobo, as que fan que mereza a pena conservar todo o que é Galicia.
E se ti non o cres, xa o entenderás. Eu mentres tanto, teño a lingua de fóra.
Na Galiza, en galego!
Quempallou – Coa lingua de fóra!
Perdón a mis lectores no gallegos por esta entrada. Sé que sois unos cuantos, pero esta vez, toca protestar (tengo el día revolucionario, lo sé).
Puzzle Bobble
Karate Blazers
Puzzle De Bloques
Magical Cat Adventure