Revista Literatura

Un día, un poema

Por Ada
UN DÍA, UN POEMA
ARNOBIO ZAHARRA
Nere koartoko leihotik ikusten dutgaitzak jotako lorazaina makurka ari dela.Haren igitaiak zaztakanegar eragiten dio huntzari, zapardiak lur jo du.Bazterrean sutan daude zakar mordoak.Eskuko daldariari hargain garbiaren arrimoan eutsizkakotu egin da sua fuka indartzeraeta haren mintzio gazteetara paratzen ditu belarrik.Basoetako urre gozoa datorkio agian burura.Heldu dio igitaiari atzera.Zaztako bakoitzak, azken beltzera artekodenbora neurtzen ari den erlojuaren soinua dirudi.
ARNOBIO
Desde la ventana de mi habitaciónveo declinar al jardinero enfermo.A golpes de su hozgimen las hiedras, caen las zarzas.En el suelo expiran fagotes de la maleza.Se detiene para resollarcon una trémula mano apoyada en el limpio muroy escucha voces jóvenes.Acaso piense en el oro manso de los bosques.Nuevamente empuña la hoz.Cada golpe dadotiene el sonido de un reloj que midelo que falta para la caída.
FRANCISCO JAVIER IRAZOKIDe su libro CIELOS SEGADOS

Volver a la Portada de Logo Paperblog